Ik wandel het kleine kerkje binnen. Loop over oude tegels naar de wenteltrap, die me naar de eerste verdieping brengt. Het wordt verder naar boven steeds donkerder en een lichtschijnsel lokt me een rode geplastificeerde ruimte binnen waar ik plaats neem naast de lichtbol. Het is een biechtruimte. Onder de lichtbol is een gat waar ik door kijk. Door het gat zie ik een ruimte, zo groot als de ruimte waarin ik zit. Maar hij is niet geplastificeerd. Het oogt als een krappe rode bedstee die net beslapen is. Het kleine bedje (kinderbedje?) is omgeven door een met rood vilt beklede wand met veel spiegeltjes. De zojuist gepleegde zonde kan direct opgebiecht worden. Met een zuiver geweten kun je weer terug de maatschappij in.